Adalet

Gerekçeleri yoktu aslında. Suçlamamaları lazımdı insanların birbirini. Suçlamaları lazımsa bir kişiyi, bu kişi kendileri olmalıydı. Kalkıp sormamalıydılar, bir şeyi yanlış yaptıkları için kendilerini ne kadar suçlu hissettiklerini. Çünkü bu, yaptırdıkları için kendilerini suçlu hissetmeleri gerektiği halde dışarıda aramalarıydı cenebelerinin günahlarını. Bunun farkında olmalıydılar. Tek dertleri içip içip kafayı bulmak, olmadık insanlarla olmadık işlere bulaşmak olduğundan sevdikleriyle vakit geçirmenin ne kadar önemli olduğunu unutmamalıydılar. Tüm meseleleri buydu bence insanlara kendilerini anlatamamalarının. Bir kere baksalardı kendi iç dünyalarına, bir kere görebilselerdi içlerindeki o kara deliklerin kendilerini kendi içlerine çekme çabasını. Üzülmek yetmiyordu onların adına. Yaşamak gerekiyordu bunları. Dibine kadar yaşamıştım oysaki. Yaşadığım halde tekrar tekrar yaşama duygusuydu canımı acıtan, belki de haz veren. Hayatın bu olduğunu anlamak yıllarımı almasıyla birlikte, binlerce bu olayı yaşamamı da sağlamıştı. Tekrar eden duyguların döngüsünde boğulmak beni hiçten hiçe yok eden şey, üstelik bunun farkında olurken. Sadece içmek, içmek istiyordu canım. Kimse yanımda yokken içeceğim bir şey olsun istemek… Duygularım insan olmaktan çıkmış bir hayvan içgüdüsüyle hareket etmeye dönüşmüştü sadece. Kabul ediyordum gerçi bunu. İnsanın bir hayvan olduğunu kabul etmeyenler artık günümüzde hayvan gözüyle görülen insanlardı zaten. Kendim dışında düşünmemek istiyordum başka insanları. Sıkılıyordum artık muhabbetlerinden hatta kaçmaya çalışıyordum ortamlarından. Çıkar. Sadece çıkar ilişkisi şu anki insanların kafasındaki. Benim sana yararım yoksa siktir etme düşüncesini esirgeyememeleriydi kafalarından… İşte bu insanların sorunu. İşte senin, işte benim sorunum. Buna yönelttiler belki de bizi. Yaşamamamız için seçilen, sadece parası olan insanların dünyasının kurulmasının temel ilkesidir belki de bu. İstemiyorum desen de kabul ettirdikleri –tek adalet – şeklidir bu onlara göre.